Zaterdag de 13e. Ik weet niet waarom, maar het belooft een bijzondere dag te worden, een soort anti-vrijdag-de-13e. Dwars door het Vondelpark fiets ik richting Zuid. Een thermometer onderweg laat me terloops weten dat het 26 graden is. Had ik al verteld dat het zaterdag 13 oktober is? Niets in dit leven is zeker en alles verandert. Maar vandaag zit ik daar niet mee. Ik geniet er van.
Één minuut voor drie storm ik bibliotheek Olympisch Kwartier binnen. Een beetje laat voor de voorstelling Het Muizenhuis die over een minuut begint. Door een plezierige lichte ruimte loop ik snel door naar achter, langs een vitrine met beeldschone beeldjes van dansende figuren, naar de jeugdafdeling waar ik verwacht te moeten zijn. Niet dus. Er is geen kind.
Ik meld me bij de balie. Door een kleine delegatie word ik vliegensvlug naar een zaaltje gebracht waar ik gelukkig nog net als laatste binnen kan glippen. Mariska de Voddenboer begint net aan haar verhaal. Ergens in de verzameling rotzooi om haar heen knaagt en ritselt het. Ze slaapt er niet van. Maar het kunnen toch geen muizen zijn? Die zijn hier toch helemaal niet?
‘Muizen bestaan, hoor!’ Roept een klein meisje uit de zaal.
De laatste keer dat ik een groot mens vertrouwde was in 1976, voordat mijn buurmeisje me vertelde dat Sinterklaas niet bestond, maar kinderen vertrouw ik blind. De openbaring die mijn buurmeisje bracht, trof doel als een spaarpot vol met kwartjes die rinkelend mijn hersenpan werd ingesmeten. Ik was niet eens verbaasd. Direct begreep ik waarom mijn tante en neefjes en nichtjes zonder mijn oom waren aangekomen. En waarom we daarna de badkamer niet in mochten. En waarom de schoenen en sokken van Sint dezelfde waren als die van mijn oom, die overigens een half uur na het verdwijnen van de schijn heilige op miraculeuze wijze vanuit de badkamer te voorschijn kwam… Het liet geen twijfel, ik was al die jaren besodemieterd. Maar mijn buurmeisje, een kind, vertelde de waarheid.
Net als dit meisje. Ze heeft gelijk. Muizen bestaan. En hoe! Het zaaltje van de bibliotheek wordt overgenomen door Sam en Julia, twee wereldberoemde muizen uit Het Muizenhuis. Balletmuis Ella geeft een dansvoorstelling bestaande uit een eindeloze reeks pirouetten die ze draait op een DVD. ‘Een DVD?’ hoor ik je vragen. Ja. Een DVD. Als de voddenboer de zwarte schijf en de ouderwetse speler met messing hoorn aan het publiek toont weet een wijze dreumes direct dat we hier met een DVD van doen hebben. Door ervaring wijs geworden laat ik mijn twijfel gaan en verban ik het idee dat dit een grammofoonplaat is, onmiddellijk naar het rijk der fabelen. We zijn tenslotte in een bibliotheek, tempel van wijsheid en thuis van een uit de kluiten gewassen muizenkolonie en een troep kinderen. Vandaag is alles mogelijk.
Achter in de zaal zie ik om beurten een hoofd van een bibliotheek medewerker om de deur verschijnen. Stelselmatig met een brede glimlach en vaak ook met een fototoestel. Ze genieten zichtbaar. Als ik, vlak voor het eindapplaus, stilletjes de aftocht blaas en de balie passeer lachen ze me toe. ‘Geweldig he?!’ vragen ze me. Ik knik. Het is geweldig, het is schattig en het is onvoorstelbaar fijn dat een bibliotheek zo veel moeite doet waarheid, wijsheid en het onwaarschijnlijke naar kinderen te brengen. Via mooie verhalen. Heel lang geleden heetten verhalenvertellers leugenaars. Alles verandert, en dat is prima, zolang we maar blijven liegen.
Deze column is voorgelezen op 16 oktober in een uitzending van Paperback Radio op AmstredamFM, met gast Hqns Visser, biograaf van Wieteke van Dort. Klik hieronder om de uitzending terug te lezen.