In de Nikestore zag ik het daglicht voor het eerst. Ik nam plaats op een glazen plank, prominent in de etalage. Iedereen stond bij me stil.
Toen zij mijn rode veters strak trok om haar voeten was het alsof ik haar omhelsde voor altijd. We pasten. Haar rode lippen een reflectie van mijn intense kleur waardoor wij elkaar zo prachtig stonden.
Bij voorkeur droeg ze mij. Mijn luchtzolen voelden alsof ze vleugels had. Ik werd gewassen en gekoesterd, opdat mijn rood zou blijven. Maar wat ik niet voorkomen kon was het stapvoets vervagen van mijn kleur. Straatvuil is meedogenloos.
Nu sta ik al maanden stof te happen in de kast terwijl zij op handen wordt gedragen door helderwitte Vans.