Paradijsvogel

Op een zonnige voorjaarsdag stapte ik binnen bij Henry Nijver, voormalig hoogleraar notarieel recht. Hij had me gevraagd zijn huis, een bel-etage aan een grachtje achter de Hermitage, te komen waarderen voor verkoop. De kleine woonkamer was er een van het type doorzon en had alle overige functies in zich verenigd: slaapkamer, eetkamer, muziekkamer en werkkamer.  Aan de ronde eettafel stond maar één stoel. Uit het keukentje in de uitbouw haalde Henry de tweede stoel, speciaal voor mij. Hij bood me thee aan. Maar dan wel echte, want hij moest niets hebben van dat kruidenbocht. Hij was daar purist in. Ook de trektijd achtte hij van het grootste belang. Voordat hij van wal stak stootte hij mijn kopje om. Dat loste hij evenwel handig op met het beddenlaken dat keurig opgevouwen op de slaapbank lag.

‘De eerste makelaar die mij bedroog is dood en de tweede is failliet. Dus je bent gewaarschuwd.’ Sprak hij. Omdat bedriegen niet mijn stiel is, schatte ik de kans dat ik dit avontuur zou overleven hoog in en ging het gesprek aan. Hoe meer het gesprek vorderde des te feller de kleuren van deze paradijsvogel zich af tekenden. Henry wilde rust en natuur om zich heen. Hij was de verbouwingen in de buurt zat en had naar zijn smaak iets te vaak staand in het raamkozijn met het wetboek in de hand de Wet Geluidhinder gedeclameerd. Bovendien stoorde het hem dat, wanneer hij in alle concentratie en rust ’s nachts Schubert studeerde op zijn piano of cello, de buren daar een punt van maakten. Ik moest goed begrijpen: er was per slot van rekening een verschil tussen geluidhinder en Kunst! Met zijn buren leefde hij in onmin, dus als voorzitter en penningmeester van de Vereniging van Eigenaren vergaderde hij solo en hield hij boek zonder controle.

In antwoord op mijn vraag naar het maanlandschap van bruine kraters op het plafond stiefelde hij naar zijn golftas. Hij pakte er het beste ijzer uit, posteerde zich in het midden van de kamer en haalde uit. Zijn energieke swing eindigde in het plafond, daarmee het mysterie van de bruine putten ophelderend. Terwijl de tweede kop thee trok en het ijs smolt, keuvelden we over kunst en notarieel recht. Inmiddels genoot hij allang van zijn pensioen maar hij deed zijn best om bij te blijven. Na twee uur gingen we als vrienden uit elkaar en kreeg ik de sleutels van het huis. De verkoop verliep voorspoedig. Het enige onvertogen woord viel toen Henry tijdens de fotoshoot  nog snel een raam wilde lappen en van het wankele trappetje tuimelde.  Zijn vloek zou zich in een strip hebben laten vertalen als een puntige wolk vol donder, bliksem, uitroeptekens en doodshoofden. Duizend bommen en granaten waren er niets bij.

Op de dag van de levering inspecteerden we met de koper het huis. Het was leeg op een paar kampeerspullen en een hengel na. De fiets in de kelder liet Henry na aan de nieuwe eigenaar. Ik hielp hem de laatste spullen naar zijn tot de nok toe volgeladen Peugeootje te dragen en zette samen met hem mijn gewicht op de achterklep om hem te kunnen sluiten. Henry had een safari outfit aan en in een van de handige zakken van het vest meende hij de autosleutel te hebben gestopt. Na een half uur zoeken vonden we die echter op straat terug.

De eerste tijd na de verkoop kreeg ik nog geregeld een kaart van Henry vanuit de Ardennen, waar hij kampeerde in een houten ‘chalet’. Voor mijn verjaardag in november, met Kerst en ergens in het voorjaar. Iedere kaart heb ik met een glimlach gelezen en met plezier beantwoord. Op een gegeven moment werd het stil. Henry reageerde niet meer op post en niet meer op e-mail. Ik vrees dat hij zich, eenzaam en eigenzinnig als hij was, als een ziek dier in de bossen had teruggetrokken om rustig zijn einde af te wachten. Niemand lastigvallend met zijn nalatenschap; het huis keurig verkocht, zijn bezittingen weggegeven en de balans opgemaakt. Rust in vrede, paradijsvogel.