Vandaag een etappe van 110 kilometer door de Midi Pyrenees gedaan: daar maak ik indruk mee, hè?! Het weer was geweldig, licht bewolkt, 25 graden èn, hoewel de eerste 60 km nog flink klimmen en dalen door wijn- en fruitgaarden was, veel vlak terrein! De laatste 50 km heb ik langs het kanaal van de Garonne gereden; alsof je door een tunnel van smaragd fietst… Groen gras, groen water, groene bomen en zelfs groen licht dat door het groene gebladerte wordt gefilterd. Ik waande me in een sprookje, zo onwerkelijk was het. Het groen werd alleen af en toe onderbroken door een brug, een sluisje of een kasteeltje…
De hoogteverschillen van het water bij de sluizen waren indrukwekkend: soms zag ik ruim 10 meter onder me de Garonne herself stromen. Zo kom ik die Pyreneeën wel door;-).
Dan moet me nog iets van het hart over Franse deurdrangers, volgens mij óók ontworpen om een deur stilletjes in het slot te laten vallen, niet waar? Niet waar inderdaad! In Franse hotels heb je minstens 2CV nodig om de kamerdeur open te duwen tot kier niveau – wat erg lastig is met mijn uitgebreide bagage die ik dan dus aan de buitenzijde van de kamer moet parkeren – vervolgens kan ik dan, terwijl ik met één knie de deur openhoudt, de tassen naar binnenschuiven om er dan snel zelf ook nog achteraan te piepen. De deur legt dan de eerste paar centimeters onder flinke weerstand af richting sponning om de laatste 5 in vrije val ¡¡¡KLABAM!!! in het slot te vallen… Dit doen niet alleen mijn deuren maar ook die van mijn hotelburen: bij nacht en ontij!
Vannacht slaap ik in Agen, morgen ga ik naar Toulouse!