Franse slag

Een knap staaltje Franse Slag… Ik ga vandaag een stukje met de trein om Maen te ontmoeten. Dat is fantastisch geregeld hier in La Douce France want de fiets reist gratis mee. Althans, op de lokale treinen. En op sommige TGV’s maar het is niet precies bekend welke… Enfin, dat eenmaal getackeld hebbende (kom ik nog op terug; is de cliffhanger van dit verhaal;-)) moet de fiets nog ìn de trein en, in eerste instantie, òp het perron komen… Een lift is er niet en de trappen zijn een haast onneembaar obstakel voor een fiets van ruim 40 kg en, sorry voor dit cliché, een vrouw alleen. Iedereen kijkt: niemand helpt. So far voor die vriendelijkheid van de Fransen. OK: niet zeuren, alle bagage er af (2 tassen voor, 2 achter en een rol met tent, matje en slaapzak) en los naar beneden tillen. Dan de fiets naar beneden tillen, bagage er weer op en doorrijden naar het perron en de volgende trap. Bagage er weer af, omhoog tillen, weer naar beneden en de fiets erachteraan tillen. Dan komt de trein. Er is een schitterende fietscoupé met hangers voor de fiets maar er is geen aangepaste ingang voor de fiets en de opstap is 3 tredes hoog en heel smal. Terwijl je de fiets naar binnenwurmt en ophangt moet je maar hopen dat niemand er met de bagage vandoor gaat of dat de trein er met mij en juist zonder mijn bagage vandoor gaat.
Dan de klap op de vuurpijl; nog voordat dit zich allemaal afspeelde moest ik natuurlijk een kaartje kopen en informeren wanneer ik nou eigenlijk mee mocht met de fiets. Bij de loketten mag de fiets niet naar binnen dus die heb ik met slot door fiets en de belangrijkste tassen vóór het kantoortje, in de stationshal, geparkeerd. Toen ik na een half uur terugkwam (want ik vroeg natuurlijk iets heel ingewikkelds) stond er een half ME peloton om m’n fiets heen, druk met walkie talkies om instructies te vragen… Of ik de eigenaar was? Mijn fiets werd gezien als een ernstige, mogelijk terroristische, bedreiging en ik werd hiervoor prompt bedreigd met een boete!!! Tussen al die donkere Zuid-Fransen kwam ik als relatief dom blondje gelukkig met de schrik vrij.
Helaas heb ik mezelf daarna nog een paar keer schuldig moeten maken aan het achterlaten van ‘bagages sans surveillance’: noodgedwongen door de Franse logica over fietsvriendelijk treinverkeer! Ik ga de volgende keer liever gewoon fietsen!!!