Omdat ik met volle teugen wil genieten van onze nieuw verworven tropische zomers voordat zich onverhoopt weer een ijstijd aandient, besluit ik mijn inspiratie voor deze column eens buiten een Amsterdamse leeszaal te zoeken. Op de website van OBA stuit ik, zoekend naar extrabibliothecaire activiteiten, op een Literaire Natuurwandeling vanuit de vestiging Mercatorplein. Wanneer ik me telefonisch aanmeld mag ik na een korte uitleg over wie ik ben en wat ik doe, gelukkig mee als boventallige wandelaar. Er wordt een briefje op de intekenlijst geplakt als aankondiging van mijn deelname.
Om kwart voor een fiets ik het plein op. ‘Het mooiste plein van de wereld’ wordt later deze middag voorgelezen uit ‘De rivier’ van Willem van Toorn. Het is maar wat je wilt zien, en dat op zich is een geruststellende gedachte. Onder de galerij aan de gevelwand die eind jaren twintig het einde van de stad markeerde, is de ingang naar de bibliotheek. Binnen is van de mooie bouwstijl niets te zien, maar dat geeft niet, ik heb er vorige week op het Roelof Hartplein al genoeg over uitgeweid. Bovendien kom ik vandaag vooral voor natuur en literatuur.
Ik voeg me bij de verzamelde wandelaars en neem een glas water. Met deze temperaturen moet je veel drinken. Als ik opkijk van mijn eerste slok verslik ik me bijkans. Een mansformaat baby schuift aan. Hij draagt een bleekblauw luierpakje afgebiest met kantjes, boven witte kniekousen met een strikje en, aan de bolling in z’n pofbroek te zien, een luier. Lichtblauwe sneakterjes, maat 44 schat ik, en een fopspeen aan een touwtje om z’n nek completeren de look. De dame naast hem biedt spontaan haar witte zonnehoedje aan. Het staat beter bij zijn outfit dan de hare, merkt ze op. Ik ben met stomheid geslagen en moet me even hervinden voordat ik ontdek dat m’n mond open staat.
We vertrekken. Exotisch – maar niet invasief – harig knopkruid versiert een citaat van Ebru Umar over de ME die klaar staat om een groep Marokkaanse pubers op het Mercatorplein te lijf te gaan. De muurleeuwenbek probeert het geweld klimmend te ontvluchten maar bij gebrek aan houvast kruipt het verder over de stoep. Gelukkig hebben ME noch plantsoenendienst vat op het dappere plantje gekregen. Misschien is het bij kruipen in plaats van klimmen waar de grens van onze tolerantie voor exoten ligt?
We wandelen onder bogen versierd met beeldhouwwerk, langs sociale woningbouwblokken van Schaepman begeleid door een van zijn gedichten, dwars door Rembrandtpark en over heksenkruid. Als je op heksenkruid trapt vergeet je waarnaar je op weg bent. Ideaal om achtervolgers af te schudden, daarom houden wij onze gids nauwlettend in de smiezen. Op de hoek van de Postjeskade vinden we een boekje van Annie M.G. Schmidt in zo’n sympathiek openbaar boekenkastje. De gids vraagt om een paginanummer om iets voor te lezen. Pagina 37 schiet door mijn hoofd. Pagina 37 wordt het.
‘Vleugeltjes of geen vleugeltjes’, over het levensbelang van sprookjes voor kinderen en hoe doodjammer het is om kinderen alleen maar van Jan en Piet in een zeilboot voor te lezen. Hoera voor Annie. Ik mag het boekje houden, het bevat behartenswaardige raadgevingen voor ouders op het gebied van kinderliteratuur. Durf te dromen en verdrijf de fantasie niet uit de dichtkunst. In sprookjes horen nou eenmaal wezens met vleugels, kabouters, boze heksen, hier en daar een draak en misschien zelfs een bovenmaatse zuigeling in babydoll… Om volledige vervreemding van mijn verbeelding te voorkomen besluit ik ter plekke Lewis Carroll te herlezen.
Dit is de negende column, in een serie van 27, vanuit OBA vestiging Mercatorplein.
Voor Paperback Radio van Amsterdam FM bezoek ik wekelijks een vestiging van de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Dat zijn er 26 in totaal, exclusief de oude Centrale Bibliotheek op de Prinsengracht die ik als eerste aandeed. Als ik alle bibliotheken gezien heb, bestaat de OBA op de kop af honderd jaar. Deze column is voorgelezen op 24 juli 2018. Gast is lezer en trouwe luisteraar Levina Levja.
Klik hieronder om te uitzending terug te luisteren: