Kinderen waren we. We renden hand in hand over heuvels, langs de silent hedges van Devon. De landweggetjes werden door de hagen aan het zicht onttrokken en we waanden ons alleen op de wereld. Het was zomer, ik denk 1985.
Het gras was nat onder onze blote voeten. Ooievaarsbek en scarlet pimpernel kietelden mijn kuiten en ondanks de tomeloze vaart die we maakten bij het heuvel afrennen, moest ik tijdens de daling telkens even achterom kijken om te zien of daar niet een klein deurtje een hobbithuis verborg…
Toen we de woest bloeiende weide achter ons lieten en het strand naderden, barstte het onweer los. De bui duurde drie weken. Onze hele zomervakantie.
Sprookjes bestaan niet, maar dromen gelukkig wel.