Het is 15 september 2008. Ik fiets vanaf een bezichtiging aan de Borneolaan terug naar kantoor wanneer mijn telefoon gaat. Het is een collega makelaar met wie ik die middag een koopakte zal tekenen voor de verkoop van een luxe appartement aan de Keizersgracht.
‘Sorry, maar we zeggen de afspraak af voor vanmiddag’, meldt hij. ‘Mijn klant heeft meer tijd nodig en voelt zich onder druk gezet. We komen er nog op terug!’
Het leek een perfecte zaak. De koper, een Duitse beurshandelaar en vastgoedinvesteerder van middelbare leeftijd, was op zoek naar een pied-a-terre in Amsterdam en op dit appartement stond bij wijze van spreken zijn naam al in neonletters te knipperen. Waar komt dit ineens vandaan? Verbijsterd trap ik door naar kantoor. Eenmaal daar heb ik net genoeg tijd om mijn kantoorgenoten een korte update te geven voordat mijn telefoon opnieuw gaat. Het is mijn vriendin uit Londen. Ze werkt daar in het vastgoed voor institutionele beleggers. Lehman Brothers is haar grootste opdrachtgever. Ze vertelt me dat ze van achter haar bureau in The City ziet hoe bij het tegenovergelegen kantoor van Lehman het zinkende schip verlaten wordt. Personeelsleden verlaten met dozen vol dossiers het gebouw, perswagens staan overal en journalisten staan te dringen voor een scoop. Telefoons worden niet meer opgenomen en Londen gonst van totale ontsteltenis en paniek. Lehman Brothers is failliet.
‘Het is mis, Simoon,’ zegt ze. ‘Het was geen Amerikaanse hysterie die netjes aan de overkant van de oceaan zou blijven. This is serious shit!’
Ik heb nog maar net opgehangen of mijn telefoon gaat alweer. Het is mijn opdrachtgever, de verkoper van de Keizersgracht. Door alle consternatie in het laatste half uur ben ik nog niet in de gelegenheid geweest hem te informeren. Dat blijkt inmiddels ook niet meer nodig. Hij heeft een e-mail ontvangen van de Duitse beurshandelaar waarin deze aangeeft af te zien van de aankoop. En het is mijn schuld! Schriftelijk stort hij een bak vuil over mij heen die mijn klant zo vriendelijk is aan mij voor te lezen. Kort gezegd komt het er op neer dat ik hem in deze koop heb geluisd, dat ik hem min of meer gedwongen heb om een bieding te doen en dat ik vervolgens een afspraak bij de notaris op veel te korte termijn heb geforceerd. Hij had maar liefst twee uitgeprinte A4’tjes nodig om uiteen te zetten wat een duivelse oplichtster ik eigenlijk ben. Dat het biedingstraject een week of twee geduurd heeft en via zijn makelaar verliep, dat de notaris door hem zelf was aangewezen en dat de afspraak door zijn makelaar was ingepland, werd voor het gemak maar even niet genoemd.
Mijn mond valt open en voor de derde keer in een uur ben ik verbijsterd. Mannen met een groot ego raken klaarblijkelijk nooit in financiële problemen, koste wat het kost. Ook al moet je er iemand anders voor met de grond gelijk maken.
De eerste weken na dit incident zijn we nog druk met het afhandelen van lopende zaken. Blijkbaar leest niet iedereen de krant want de transacties lopen nog redelijk rustig door. Maar langzaam begint het doek te vallen. Het aantal bezichtigingen houdt nog aardig stand, maar als je in een buitengewoon licht benedenhuis de feedback krijgt dat het ‘echt veel te licht is’ en op een 90 cm brede droom Aga het commentaar krijgt dat iemand toch liever de 110 cm brede variant wil, dan weet je dat men excuses aan het verzinnen is om het ideale huis vooral niet te kopen. Op een zeker moment stoppen ook de bezichtigingen. Het aanbod neemt toe en de prijzen storten in. Op weg naar een van mijn vruchteloze bezichtigingen ergens in Oud West loop ik op een dag haast Herr M., de Duitse investeerder, tegen het lijf. Hij wil net gaan wandelen met een pluizig wit hondje maar als hij mij ziet keert hij met rasse schreden om en schiet drie deuren terug een huis binnen. Op kantoor zoek ik in het uitwisselingssysteem het adres op. Dit appartement is inderdaad een tijdje geleden aangehuurd via de makelaar van Herr M.: een knakenpandje van krap 50 vierkante meter. Ik denk dat zijn enorme ego moet kromliggen om er in te passen. Een persoonlijke crisis.