Wanneer je een nieuw huis koopt dan moet het oude verkocht: da’s logisch. Dus mijn collega en ik tijgen samen naar de loft van Bho. Omdat het huis verhuurd is, zijn haar dierbare spullen weggehaald. Het appartement riekt naar vuile sokken en onuitgeslapen adem en we missen precies dàt wat ons aan het tikken maakt, maar de ruimte en het uitzicht blijven onveranderd fabelachtig. Bho begrijpt ons helemaal en belooft het komend weekend het huis weer in staat van opperste paraatheid te brengen met de oorspronkelijke parafernalia. Na deze klus instrueert ze de huurder overal met z’n vingers af te blijven en eens een raam open te zetten.
Het is kort voor kerst. Heus niet makkelijk om mensen met hun aandacht bij een nieuw huis te krijgen en de planning voor de feestdagen tijdelijk in de koelkast te parkeren. We besluiten er vol voor te gaan en een open huis in kerstsfeer te organiseren. Met onze fotograaf ga ik los op de fotoreportage en Bho bouwt voor de gelegenheid haar huis om tot een winterwonderland waar de Weense kerstmarkt een puntje aan kan zuigen. Met mijn assistente koop ik de delicatessenwinkel leeg en zet ik twaalf flessen champagne koud om net voor vijf uur in glitterjurk klaar te staan op het best gecaterde open huis ooit. Dat het tevens het best gestylede open huis is, spreekt voor zich.
Om kwart over vijf, een man of zes staat al binnen aan flûtes te nippen, komt er een makelaar binnen. Groot, benen en armen wijd en met luide stem, probeert hij de ruimte te vullen.
‘S I M O N E !‘ overstemt hij iedereen. Ik ben door mijn kantoorgenoot gewaarschuwd. De dag ervoor had dit sujet al gebeld met de mededeling dat hij, als goede collega, voorrang wilde. Dat gunden we hem toch wel?! Een klein uurtje domineert hij het gesprek maar ondanks dat is het een genoeglijke avond.
De volgende ochtend is collega Lagemaat de eerste die belt. Hij wil Paul, de naamgever van ons kantoor, spreken, maar omdat onze Paul niet voor een gat te vangen is verbindt hij naadloos door naar mij.
‘Wat moet ik doen om het huis te krijgen,’ tettert het door de hoorn. ‘Ik bied zonder financieringsvoorbehoud!’
‘Gezien de belangstelling moet je bóven de vraagprijs bieden,’ geef ik welwillend mee. Hij kan er weinig mee en vraagt ons hem een voorstel te doen. Dat doen we, en na enig gesteggel worden we het eens. Op de eerste werkdag van het nieuwe jaar tekenen we een koopakte. Voor de deur van het notariskantoor herkent hij me niet; misschien denkt hij dat ik altijd in avondjurk verschijn? Tijdens de bespreking zoekt hij de verdieping in zijn telefoon. Gesneden koek voor hem, zo’n akte. Tot slot moet er wel even een ontbindende voorwaarde worden ingefietst voor een overbruggingshypotheek. Wèg voordeel om het aan hem te gunnen, maar omdat we er nou toch zitten en Bho de lulligste niet is, doen we niet moeilijk. Een slag om de arm houden we toch wel, met deze kwibus…
De volgende dag komt de taxateur, een vriendje van de koper. Enkele uren later belt meneer weer naar kantoor voor een goed gesprek met Paul, maar die is er niet. Als ik ook niet bereikbaar blijk wil hij bij gebrek aan beter mijn collega wel spreken. Hij doet een beroep op de bedenktijd en ontbindt de koop. Onverwachte moeilijkheden met z’n compagnon nopen hem dit besluit te nemen. Echt heel jammer, vindt hij.
Op de nieuwjaarsborrel van de Makelaarsvereniging zien we hem weer. Armen breed, benen breed en stem breedsprakig tegen wie maar luisteren wil. Ongewild en puur toevallig belandt hij in onze cirkel waarbij zich nu ook Bodine – de aankopend makelaar van Bho’s nieuwe huis buiten de stad – voegt.
‘Zeg, hoe zit het nou met dat huis van Bho,’ vraagt zij nietsvermoedend. ‘Is het al verkocht?’
‘Ja,’ zegt mijn collega, ‘aan deze meneer hier, maar hij heeft zich al weer bedacht.’ Van de Lagemaats armen druipen af, z’n knieën knikken en vinden elkaar in het midden en z’n stemvolume dempt tot gestamel.
‘Maar geen zorgen hoor, collega. Het is alweer verkocht aan de eerstwachtende. Zonder voorbehoud voor financiering en voor meer dan waar jij het voor kocht.’ Hij verschiet van kleur. Shit, zien we hem denken, ten onrechte teruggefloten door m’n vriend de taxateur… Soms is de waarheid zoet.