Vandaag om 7.00 uur vertrokken. Dat was een goed idee, het was heerlijk koel en licht bewolkt. Al snel fietste ik langs de Seine en dacht ik heel eigenwijs het pad dat ik op de kaart zag staan gewoon te kunnen volgen tot de brug over de Seine, ook al gaf mijn route anders aan en stond er een bordje ‘verboden toegang’ en ‘eigen terrein’… Ik kon zo 7 km doorfietsen en heb genoten van de prachtige huizen aan de Seine met hun aanlegsteigertjes en het steeds veranderende licht. Tot er ineens een hek verscheen en achter dat hek een grote fabriek opdoemde: verboden toegang. Er zat niks anders op, ik moest terug en via de drukke autoweg dezelfde 7 km opnieuw afleggen om alsnog bij de brug te komen.
Geen probleem, want het was heerlijk weer en het terrein was vlak. Na de brug moest ik het dal weer uit en daarvoor heb ik eerst een stukje moeten klimmen. Eenmaal op de hoogvlakte, als je het zo mag noemen, begon de wind te waaien, een flinke wind! Na een paar kilometer passeerde er een Franse racefietser die even later stilstond en me aansprak. Hij bood aan schuin voor me te rijden zodat ik ‘in zijn wiel kon rijden’ en hij mijn wind afving.
Er is iets geks met die mannetjesfietsers, ze hebben altijd commentaar op me; ik trap te zwaar, of ik trap te licht maar een ding is duidelijk: zij hebben er verstand van en ik niet. Nou lees ik toevallig op dit moment Ventoux (aanrader!) en sindsdien weet ik beter. Ze kopen een op maat gemaakte hyperlichte Italiaanse fiets, dragen een duur merino shirtje afgebiest met zijde van het chique merk Biancchi vol met reclame ( ik zou denken dat je betaald zou moeten krijgen om daar mee te fietsen) en doen vervolgens een trainingsrondje van 60 kilometer met als ultieme uitdaging de Posbank van 7%.
Wanneer ze uitgefietst zijn zijgen ze uitgeput neer op het dichtstbijzijnde terras en nemen een ‘pilsebiertje’. Intens tevreden met zichzelf en zich Contador himself wanend. Nou jongens, ik blief jullie rauw! Kom een weekje met mij fietsen; 100 km per dag op een fiets van 17 kilo met bijna 20 kilo bagage (de 10 overtollige kilo’s lichaamsgewicht laat ik buiten beschouwing). De thermometer op 35 graden en de hellingen lopen op tot 13%! Gewoon shirtje aan, alstublieft, en bij voorkeur een afritsbroek.
En nog iets, voor de heren wielrenners: Celeste, de kleur van Biancchi, is blauw, niet groen. Het woord zegt het al: hemel! En daar waande ik me op het laatst toen ik van Maintenon, met dat mooie kasteel en aquaduct, naar Chartres fietste langs de Eure. Jezus, wat is het hier mooi!