Net toen ik bedacht hoe goed alles eigenlijk geregeld is voor fietsers in Frankrijk, ging het mis. Het vrijliggende fietspad in Tours hield ineens op, net als de bordjes “route St. Jacques”. Eindeloos dolen was het gevolg, over achterlijk drukke rotondes, vaak wèl weer met verhoogd en vrijliggend fietspad, maar niet met afritjes van de verhoging af bij de kruisingen. Gevolg: steeds afstappen om de veel te zware fiets stoeprand af, en even later weer stoeprand op, te tillen…
Andere charmante Franse gewoonte is om midden op het fietspad lantarens te plaatsen. Links een hekje om je te scheiden van het snelverkeer en rechts bebouwing of begroeiing. Prima als je een racefietsje hebt, maar mijn brede bagage blijft steeds haken achter die lantaarnpalen… Dus weer eindeloos op- en afstappen. Nou ja, ’t leuke is dat de postbode in Tours de post bezorgt op een gele La Poste bakfiets en dat chagrijnig zijn in je eentje niet zo veel zin heeft. Even later lachten de zonnebloemen langs de Vienne me weer toe en eenmaal hier, in Chatellerault, wachtte St. Jacques himself me op in zijn eigen Romaanse kerk. Omnia mutantur!